Dit gebeurde een dikke week voor mijn vakantie…
Met sommige mensen bij het sporten maak ik wel eens een praatje. Meestal gaat het over de gezondheid. Ik hou ervan als het over ‘echte’ dingen gaat. Het was al een poosje bekend dat hij net als ik ook een schedel operatie mocht ondergaan. Ik was een beetje aan het aftasten wat hij wel of juist niet wilde horen, wetende dat het voor iedereen anders is en kan voelen. Hij wilde wel wat van mij horen… Ik vertelde bijvoorbeeld over het stukje hartzakje van een koe die mijn hersenvlies heeft gemaakt. Hij reageerde met: “ben je daarna gaan loeien.” In het ziekenhuis heeft hij gevraagd of hij het ook kreeg. En het antwoord was: “ja.” Zijn operatie was daar. En een week erna ging ik sporten en had het er nog over, hij zal voorlopig nog wel niet komen, hij is pas een week geleden geopereerd. Ik start mijn sport programma. Ik ben op het 2e apparaat bezig, het buikspier oefening apparaat. Ik heb er net 10 gedaan en wat zie ik, daar is hij, daar staat hij! Precies één week na zijn operatie. En mijn ogen schieten vol tranen, kruip uit mijn apparaat en loop naar hem toe. Ik kijk hem verbaasd aan, maar dat kan toch niet, hij zei: “dat zie je toch.” Ik zeg en hoe gaat het dan? En ik voelde mij precies zoals ik mij voelde een week na mijn operatie; heel teer, heel kwetsbaar. Bij mij heeft het langer geduurd voordat ik erop uit kon. Alles mocht een hele periode prikkel vrij zijn.
Hij vertelde: “de dingen die je hebt vertelt die kloppen”. Hij zegt de rem erop, ik zeg ja, dat gaat nu echt niet meer anders hé. Hij vertelde dat hij na de operatie chocolade vla had gekregen, hij heeft op de ic gelegen. En mijn gedachten gaan naar de vanille vla die ik heb gekregen, toen ik na de operatie op de mc lag. Ik was te gulzig. En ja hoor de vla kwam er weer uit. Ik heb wel 20 x sorry gezegd, wat voelde ik me ellendig. Met alle liefde had de verpleegkundige alles zo weer verschoond.
Hij heeft aan de zijkant van zijn hoofd een behoorlijk litteken, de krammen kon je zo zien. Hij vertelde dat hij met een kam in één van de krammen was blijven haken. En ik voel zo hoe mijn wond was, boven op mijn hoofd, 3 bij 10 cm. Hoe teer en kwetsbaar ik me voelde toen. Ik heb lang een bandana op mijn hoofd gehad, dan voelde ik me veiliger.
Ik zei: “dexamethason,” hij zei; “dat is rotzooi.” “Ja” zei ik. Het is een medicijn voor het vocht afvoer in de hersenen. Die echt nodig is na een schedel operatie.
Hij heeft zijn stuk schedel weer teruggeplaatst gekregen. Ik heb een kunst dakkie. En ik wrijf nog eens over mijn hoofd, er zit een golf, net een golfslagplaat.
Ik zeg na een tijdje: “ ik ga maar weer eens sporten.” Terwijl ik weer op het buikspier apparaat ging zitten voelde ik de tranen komen. Ik adem diep, mijn bedoeling is sporten, maar voelde al snel, er wil wat uit. Ik loop naar de kleedruimte, die leeg en donker is, precies goed. En ik laat mijn tranen rijkelijk stromen… poeh hee wat een confrontatie… dit was heftig!! Na een poosje heb ik me afgemeld en ben naar huis gegaan….
Het waren nogal wat triggers in een kort tijd. Wat ik hiermee wil vertellen is dat rouw geen houdbaarheidsdatum heeft. Je kan door een trigger(s), de vla, de krammen in zijn hoofd, de dexamethason, zo weer in mijn geval 5 jaar terug in de tijd worden geslingerd, en pats boem je zit zo weer in het gevoel. Het gaat erom om het in je leven te verweven. Het kan zachter en milder worden, maar blijft altijd aanwezig. En nee ik ben er niet van geschrokken, ik was er wel van onder de indruk. En ik heb gedaan wat ik nodig had. De tranen laten stromen. Het is heling, en een paar dagen later voelde het ook als heling.
Hoe ga jij om met rouw? Heb jij het gevoel dat er een houdbaarheid datum op rouw zit? Je lichaam geeft het aan en luister je dan?
Je hoeft het niet alleen te doen.